Op het moment dat Barça zich kon gaan belonen voor de indrukwekkende inhaalrace leek de ploeg het veld op te stappen alsof er nergens meer voor te spelen was. Plichtmatig en traag rondtikkend, slap in de duels en denkend dat het ook op 70% wel goed zou komen... Dat kwam het niet. Op een doordeweekse donderdagavond liet de ploeg een gouden kans liggen om de koppositie te pakken. Sterker nog, Barcelona gaf het heft volledig uit handen. Atletico en Real hebben het weer even voor het zeggen in La Liga. En dat na een wedstrijd tegen een gehavend Granada...
De roep om wat vers bloed werd in de beginopstelling door Koeman gehonoreerd. Pedri kreeg eindelijk eens rust en ook Lenglet mocht toekijken. Dat Ilaix inmiddels Puig voorbij is gestreefd mocht geen verrassing zijn, dat Samuel Umtiti ineens weer werd opgetrommeld wel. Ook Koeman moet gedacht hebben dat het tegen Granada allemaal wel los zou lopen.
Daar leek het aanvankelijk ook op.
In een laag tempo ging Barcelona op jacht naar de 3 punten. Het kost de ploeg de laatste weken echter veel moeite om kans bijeen te voetballen en ook tegen Granada duurde het lang voordat er wat te beleven viel. Een gigantisch overwicht aan balbezit leverde weinig op, totdat Busquets, Messi en Griezmann zich plotseling een weg combineerden door de Granada defensie. Messi rondde knap af en er leek geen vuiltje aan de lucht.
Waar de eerste helft wat plichtmatig aandeed, leek het na rust of de buit al binnen was.. Het tempo zakte steeds verder weg en de passing werd almaar slordiger.
'Alles komt wel goed' was het credo bij Barça en na een dik uur spelen werd dat gesymboliseerd door Umtiti die plichtmatig en dom instapte bij Luis Suarez, die daardoor Machis kon wegsturen. Mingueza taste mis, maar het was voornamelijk Sergio Roberto die stond te snurken. Ter Stegen toonde dat hij zich meer thuis voelt op de lijn en kwam niet overtuigend uit, waardoor Machis de 1-1 kon scoren. Gezien het spelbeeld misschien niet helemaal verdiend, maar op een of andere manier zag je het toch langzaam aankomen.
Barcelona had nog een half uur om de boel recht te zetten, maar een versnelling bijschakelen in een wedstrijd waarin je slap bent begonnen, bleek opnieuw niet mee te vallen. Koeman schakelde over naar 4-3-3, maar veel verbetering bracht het niet.
Buiten Busquets was er niemand bij de thuisploeg die een voldoende scoorde. Achterin was het veel te slap, Frenkie de Jong was niet zo dominant als de laatste weken en Sergio Roberto toonde zich de grootste dissonant. Waar het nieuwe systeem op zijn lijf geschreven lijkt, voegt hij al een aantal weken niets toe aan het spel van zijn ploeg. Geen gevoel voor het moment om diep te gaan en in balbezit alleen maar terug of breed spelen. Serginho Dest overtuigt nog allerminst, maar voor Roberto is het toch wel echt klaar in Barcelona. Voor iemand die meer verdiend als Kimmich bij Bayern of Van Dijk bij Liverpool zou het mooi zijn als er aanstaande zomer een leuke Europese middenmotor 20 miljoen euro op tafel wil leggen... Strik eromheen en doorselecteren.
Met een gelijkspel had Barcelona alles nog in eigen hand gehouden, maar 10 minuten voor tijd was het de 39-jarige Molina die ongehinderd de 1-2 kon binnenkoppen. Roberto verdedigde weer plichtmatig (buiten de 16 met de handen op de rug op 4 meter afstand van zijn tegenstander) en Pique en Umtiti stonden lucht te dekken.
Plots was er acute paniek bij Barcelona. Ronald Koeman deed wat hij in dergelijke situaties wel vaker heeft gedaan dit seizoen: afgeven op de arbitrage (het leverde hem een rode kaart op) en per direct alle structuur uit zijn team halen. Zoals zo vaker bij een achterstand ontmantelt Koeman bijna zijn volledige middenveld (waarom de beste man van Barcelona -Busquets- eruit halen?) om voorin zo veel mogelijk mensen op lijn weg te zetten. Pique erbij en pompen maar, van enige controle was geen sprake meer...
Kansen bleven dus uit, geen moment kwam Barcelona nog dicht bij een gelijkmaker. Het was absoluut niet alleen de coach aan te rekenen. Opnieuw konden er vragen gesteld worden bij de mentaliteit van de ploeg, waar niemand opstond toen het het hardste nodig was. Ook Messi niet, die zich bleef vastlopen in kluwen met spelers...
UIteindelijk werd het zo een avond waarbij je ver na afloop bleef zoeken naar sluitende verklaringen. Het slappe en trage spel was er één van, maar waarom juist nu?! De wissels van Koeman, opnieuw verbazingwekkend. De complete ineenstorting na de 1-2 van Molina... ook dat hebben we helaas vaker gezien de laatste jaren.
De grote vraag is hoe deze ploeg zich herstelt. Zondag al wacht de lastige uitwedstrijd in Mestalla. Herpakt de ploeg zich of eindigt daar de inhaalrace definitief?
留言