In één van de meest rumoerige seizoenen uit de clubgeschiedenis is het Barcelona gelukt om in ieder geval op te gaan voor 1 hoofdprijs! Niet de grootste, maar gezien de ontlading na opnieuw een miraculeuze comeback gisteren tegen Sevilla leek het daar wel op.
Het tekent de situatie waar de club in zit momenteel. In een seizoen, vooraf bovendien al bestempeld als overgangsjaar, waarin zaken gebeuren die bij andere clubs in geen 10 jaar voorkomen, heeft de ploeg zich naar een plek in de finale van de Copa del Rey gevochten. En dat voelt, gezien de omstandigheden, als een kans op een echte hoofdprijs!
Ronald Koeman ziet zijn ploeg de laatste maanden groeien. Ondanks een zeer stroef begin van het seizoen straalt de ploeg al een paar maanden een bepaalde teamspirit uit die we lang niet gezien hebben in Camp Nou. Een aantal waanzinnige comebacks onderstreepte dat en ook de manier waarop de ploeg samen ten strijde trok en doelpunten vierde was typerend.
Puur voetballend gezien ging en gaat het met horten en stoten en met vallen en opstaan. Koeman die zocht naar zijn beste formatie (van 4-2-3-1 naar 4-3-3 en 3-5-2), in januari een aantal prima wedstrijden, maar dan weer uitglijders als Sevilla uit (Copa), PSG en Cadiz thuis.
Maar al bij al was er wel degelijk verbetering zichtbaar met afgelopen zaterdag voor het eerst ook een overwinning in een topper.
Op bezoek bij Sevilla switchte Koeman naar zijn 3e systeem dit seizoen. De variant met 3 centrale verdedigers pakte wonderbaarlijk goed uit en dus was het de grote vraag hoe de Nederlander het zou aanpakken 4 dagen later tegen dezelfde tegenstander. Sevilla hoefde ditmaal niet persé te komen en bovendien zou Sevilla-coach Lopetegui zich nu kunnen voorbereiden op dit Barcelona.
Desondanks koos Koeman ook dit keer voor de 3-5-2/5-3-2 variant. Met ook dezelfde 11 namen aan de start als afgelopen zaterdag, dus inclusief de verrassend snel herstelde Pedri die zaterdag nog op krukken het stadion had verlaten!
En net als 4 dagen terug begon Barcelona indrukwekkend. Sevilla kwam amper van eigen helft af en op het middenveld was Barcelona heer en meester. Dembele en Pedri kregen al snel goede schietkansen, maar het was in de 12e minuut de Fransman die iedereen verraste en fenomenaal binnenschoot.
De vroege treffer was precies wat Barça nodig had om de 2-0 nederlaag goed te maken. De ploeg leek nog voor rust orde op zaken te stellen, maar van de vele kansen die de ploeg kreeg werd er geen enkele benut.
Een kwartier na rust wisselde Koeman toch terug naar 4-3-3 en kwam Griezmann er voorin bij. Het vertrouwde systeem zorgde opvallend genoeg niet voor de ommekeer. Sevilla beet zich zelfs wat meer vast in de wedstrijd en de kansenregen van voor rust droogde langzaam op aan Catalaanse kant.
Een kwartier voor tijd raakte Jordi Alba nog de laat, maar kort daarna kreeg Ocampos een uitgelezen mogelijkheid vanaf 11 meter om alles op slot te gooien, maar Ter Stegen hield zijn ploeg nog even in de race.
Het leek echter niet meer te baten. Een schot van Messi werd nog gekraakt en Dembele schoot nog maar eens 2 ballen in de derde ring.
Maar net toen de o zo verdiende 2-0 niet meer leek te vallen was daar El Presidente Gerard Pique die een gave voorzet van Griezmann binnenkopte toen er nog maar luttele seconden te spelen waren!
Een fantastische comeback, zoals er in dit stadion (maar dan bomvol) al vele geweest zijn, was daarmee een feit. Sevilla moest de verlenging in met 10 man en leek gebroken, want al na 5 minuten kopte een andere invaller Martin Braithwaite de 3-0 binnen!
Barça was hiermee zeker van een finaleplaats, maar verzuimde verrassend genoeg door te drukken. Sevilla kreeg niet veel kansen, maar het bleef billenknijpen. Zeker toen Lenglet de bal op zijn arm kreeg... Een nieuwe penalty bleef uiteindelijk uit.
Het hechte team wat we de laatste maanden al vaker zagen, vocht zich zo naar het einde toe. Met Pique en Messi als grote voorgangers. Pique haalde strompelend het einde, terwijl Messi speelde als Cruijff in zijn beste dagen. Nu eens niet een direct aandeel in één van de goals, maar altijd aanspeelbaar, altijd het rustpunt voor zijn ploeg. De verdedigende arbeid die de aanvoerder (opnieuw) leverde was typerend en zijn laatste rush, na 120 minuten, ronduit indrukwekkend.
De ontlading daarna was enorm. In een gitzwarte periode voor de club gloort er zowaar weer wat licht.
Over een aantal dagen krijgt de club eindelijk een nieuwe president (de oude werd deze week opgepakt), in de competitie kan de ploeg zowaar nog een rol gaan spelen en in April kan Barcelona voor het eerst in 2 jaar weer eens een prijs winnen.
En nog veel belangrijker, het voetbal wordt langzaam beter. Onder aanvoering van de oude as Pique-Busquets-Messi, maar plots aangevuld met een zak vol jong talent, waar Koeman niet voor schroomt ze voor de leeuwen te gooien. Het blijven negeren van Riqui Puig blijft vreemd, maar verder niets dan lof voor Koeman daarvoor.
Zelfs het omgooien van het in Barcelona heilige 4-3-3 systeem wordt hem (voorlopig) niet verweten. Het blijft vreemd om Barça te zien voetballen met 3 centrale verdedigers en slechts 2 aanvallers, maar vervelend om naar te kijken is het allerminst. Het systeem wordt niet gehanteerd als laf countersysteem (a la Oranje WK 2014), maar zorgt voor dominant spel en veel kansen.
Benieuwd hoe Koeman dat gaat invullen in de rest van het seizoen.
Op deze manier zal een comeback tegen PSG te veel gevraagd zijn, maar is er verder nog van alles mogelijk dit seizoen!
Comments